بازی درمانی چیست؟؟اغلب بزرگسالان بازی کودکان را صرفاً از جنبه سرگرمی و تفریح و یا راهی برای پر کردن زمان آنها می بینند.اما این تصور نادرستی است. در واقع بازی یک پروسه قوی برای رشد تخیل و خلاقیت و شناخت کودک از محیط بوده و همچنین در تعدیل روحیات عاطفی او موثر است.از طریق بازی، یک کودک اعتماد به نفس کسب کرده و یک تصویر مثبت از محیط ایجاد می کند.یادگیری بیان احساسات، کسب قدرت تصمیم گیری و توانایی مواجهه با موقعیت های واقعی در زندگی از دیگر کارکردهای حیرت انگیز بازی است.به همین ترتیب، بازی می تواند در حکم درمانی باشد که در مبارزه با مشکلاتی که مانع پیشرفت عادی کودکان می شوند، آنها را یاری می کند.تاثیر بازی درمانی:بازی درمانی به کودک این امکان را می دهد که به جای صحبت کردن راجع به افکار، احساسات و مشکلاتش، آنها را بازی کند.درمانگر اسباب بازی هایی را انتخاب می کند که بازی فانتزی را تشویق می کنند، مانند خاک رس، شن و ماسه، آب، ابزار رسم و عروسک.همچنین اسباب بازی هایی که کودکان را قادر می سازد تا سناریوهای زندگی واقعی را به کار گیرند.درمانگر یک رابطه گرم و حمایتی با کودک ایجاد می کند، در نتیجه کودک را تشویق می کند تا از طریق زبان نمادین بازی با او ارتباط برقرار کند.در طول یک جلسه درمان، محدودیت های کمی اعمال می شود و کودک برای کنترل بازی و انجام هر گونه اقدامی آزادی کامل دارد.در چنین محیطی که برای کودک امن بوده و در عین حال قدرت کامل به او داده می شود، کودک معمولاً درمانگر را از طریق فعالیت و رفتارش در حین بازی به سوی اختلالات اصلی عاطفی خود هدایت می کند.درمانگر از تکنیک های مناسب برای رشد کودک استفاده می کند تا احساسات منفی یا محدود کننده او را از بین ببرد و توانایی اعمال مکانیزم های مقابله با مسائل و مشکلات را در زندگی واقعی او توسعه دهد.بازی درمانی برای چه کودکانی مفیدتر است؟همه بچه ها بعضاً و در مقاطعی دچار بحران عاطفی می شوند.اما بعضی از کودکان مشکلات جدی تری دارند که اغلب ناشی از موارد زیر هستند:۱) بی توجهی۲) خشونت خانوادگی۳) طلاق، جدایی یا سایر تغییرات این چنینی در وضعیت خانوادگی۴) سوختگی شدید یا مشکلات ظاهری دیگر۵) بیماری های مزمن۶) ناشنوایی و یا دیگر چالش های فیزیکی۷) غم و اندوه ناشی از افسردگی۸) بستری شدن۹) ناتوانی های یادگیری یا سایر چالش های ذهنیاغلب کودکانی که نیاز به کمک دارند، صفات و رفتارهای زیر را بروز می دهند:۱) عملکرد تحصیلی ضعیف۲) رابطه ضعیف با همسالان یا خواهران و برادران۳) انفعال، بی اشتیاقی۴) شب ادراری، علی رغم آموزش استفاده از توالت۵) مشکلات خواندن۶) نارسایی در تعامل اجتماعی۷) مشکلات گفتاری۸) اجتناب از صحبت کردن۹) کنجکاوی در جنسیت۱۰) اضطراب بیش از حد، خشم، غم و اندوه و تشویش۱۱) ترس۱۲) رفتار و عملکرد تهاجمیتشخیص اینکه آیا یک کودک نیاز به کمک حرفه ای دارد یا خیر همیشه آسان نیست.برای راهنمایی بهتر است از پزشک خانواده یا یک متخصص بهداشت روانی کمک بگیرید.طی اولین جلسه، درمانگر روند درمان، چگونگی دخالت والدین، زمان ختم درمان و هزینه ها را شرح می دهد.معمولاً درمانگر با والدین صحبت می کند تا در مورد مشکل اطلاعات بیشتری بگیرد.تخمین اینکه پروسه درمان چقدر طول می کشد، تلاش برای مقابله با آن که چگونه باید صورت بگیرد و تبیین اینکه در صورت عدم درمان، این بیماری به چه شکل بر زندگی کودک و اعضای خانواده اش تاثیر می گذارد، از گامهای بعدی درمانگر است.در نهایت کودک به درمنگر و اتاق بازی معرفی شده و روند درمانی آغاز می شود.معمولاً یک کودک دو تا سه بار در هفته درمانگر خود را می بیند و طول درمان بسته به تشخیص پزشک متفاوت است.سطح عملکرد کودک، در طول جلسات و در خانه به مرور بهبود می یابد.هنگامی که کودک طی رویه درمان، به وضعیت سلامت عاطفی و سطح عملکردی که برای سن و جنس او مناسب است برسد، آماده است تا درمان را خاتمه دهد.